Column: pubers en geld

744

Pubers hebben een dure smaak als het gaat om kleding. Ik zeg niet dat alle jongeren graag merkkleding dragen, maar veel van hen wel. Deze puberale eksters leven graag op grote voet en laten het breed hangen. Wij kunnen daar als ouders niet omheen, gelukkig ben ik de baas over mijn eigen portemonnee, anders was ik nu bankroet geweest. Pubers zijn wat dat betreft meesters in tactisch denken. “Pa, ik heb gisteren een 8 voor wiskunde gehaald”. Als ik die woorden hoor, ben ik altijd trots dat hij hard werkt voor zijn toekomst. Dertig seconden later hoor ik vervolgens: “Ik ga zo naar de stad, heb je even 100 euro voor me?” Alle ijdele hoop is verloren als ik hoor dat het geld niet voor een bioscoopje is, maar voor een paar sokken van het merk Gucci.

Deze onvolgroeide deurwaarders in de dop weten hoe ze hun geld over de balk moeten smijten. Ze denken bovendien dat ouders een onbeperkte geldstroom hebben, want ze strooien nog royaler met Tikkies dan dat Zwarte Piet doet met pepernoten. Gelukkig kunnen ze op deze leeftijd zelf ook aan de slag om een inkomen te bewerkstelligen. Dit begint vaak met een baantje als vakkenvuller bij de plaatselijke supermarkt. Het liefste zouden ze in deze tijdgeest meteen miljoenen euro’s verdienen als influencer of YouTuber, maar dat lijkt in de praktijk een stuk moeilijker dan gedacht. Dat wordt dus tomaten stapelen bij de Appie. Op deze manier verdienen ze een zakcentje bij, geld dat ze aan het einde van de maand weer uitgeven aan vruchtenkwark, cola en croissantjes, bij de Appie.

Ik ben enige tijd geleden gestopt met het uitdelen van verlanglijstjes voor de feestdagen. Toen mijn kinderen nog klein waren, kon ik ze blij maken met talloze kerstcadeautjes van de Action. Ze kenden de waarde van geld en spullen nog niet, heerlijk. Dat veranderde langzaam toen ze op de middelbare school zaten, de plek waar educatie en sociaal vergif worden vermengd. Op het verlanglijstje stonden geen kleurpotloden, Buzz Lightyears en Playmobil meer. Deze onschuldige producten werden genadeloos vervangen door veelal elektronische artikelen. Ik heb het verlanglijstje van vorig jaar in de schuur gevonden, de tranen die erop lagen zijn inmiddels opgedroogd. Ik zet een aantal ‘wensen’ op een rijtje:

• Playstation 5 (als dat te duur is, dan een redelijke aanbetaling)
• Riem van Prada (geen neppe)
• Ledverlichting voor op het plafond.
• Ledverlichting voor achter mijn bureau.
• Ledverlichting voor onder mijn bed
• Bioscoopbonnen voor mij en mijn vrienden
• Pioneer DJ draaitafel
• Fatbike (niet uit China)

Ze konden het in ieder geval proberen. Ik heb uiteindelijk kleding van minder exclusieve merken onder de boom gelegd en ben akkoord gegaan met de ledverlichting. Ze waren er uiteraard blij mee en weten in hun achterhoofd ook wel dat dit wensenlijstje voornamelijk uit wensen blijft bestaan. Het zal wellicht in ieder huishouden anders zijn, maar in mijn geval moeten ze werken voor hun dure spullen. Willen ze schoenen van 200 euro? Dan ga je ervoor werken en sparen. Het laatste financiële stukje spring ik uiteraard wel bij, maar dat vertel ik pas als ze het doelbedrag bijna bij elkaar hebben. Ik heb ze ook nog nooit zakgeld gegeven. Ik hou er niet van om een dergelijke betalingsverplichting richting mijn kinderen te hebben. Met hard werken leer en verdien je meer dan alleen geld.

Dat sparen blijft bij pubers vaak een dingetje. In het geval van jongeren wordt status vaak ontleend aan het hebben van geld. Hoe meer geld, hoe meer respect. Bovendien heeft de Illuminati op elke straathoek een McDonald’s geplaatst, dus het broodje kaas dat door moeder met liefde wordt gesmeerd gaat per direct bij het vuil zodra Albert Heijn het salaris heeft gestort. Vaak is de inkt op hun loonstrook nog niet droog, of het geldverslindende wezen stuurt alweer een appje naar Papa Pinautomaat. Vaak zijn dat Tikkies waarbij het bedrag niet is ingevuld. De tekst ‘Bedrag mag je zelf weten, je bent de liefste vader van de wereld’ lijkt standaard gekopieerd en geplakt. Dat charmeoffensief beantwoord ik vaak met het sturen van 1 euro. Als ik in een goede bui ben, zet ik vervolgens mijn mobiele telefoon een kwartiertje uit.

Jongeren van deze generatie navigeren zonder enige moeite door duizenden webshops op internet. Dat is een stuk makkelijker dan je nest uitkomen voor fysiek shoppen in een echte winkelstraat. Ik heb soms het gevoel dat mijn adres een pick-up-point van PostNL is. Ik zie de pakketbezorgers vaker dan mijn eigen kinderen. Jongeren shoppen graag online omdat er een uitgebreide keuze is en het bestellen van items een fluitje van een cent is. Pubers hebben door dit gemak ook vaak een digitaal gat in hun hand. Geld uitgeven terwijl je in bed ligt, ideaal voor webshops die er handig op inspelen. Gelukkig hebben ze bemoeizuchtige ouders die grenzen aan kunnen geven. Ik hoop in ieder geval dat betaaldiensten zoals AfterPay strenge restricties krijgen, of helemaal worden afgeschaft.

Helaas zijn pubers erg materialistisch ingesteld. Ze zijn gevoelig voor marketingcampagnes van slinkse reclamebureaus, die het liefste populaire beroemdheden en influencers inzetten om hun doel te bereiken. Die nare materialistische karaktertrekjes verdwijnen vaak als ze ouder worden en zich realiseren dat de wereld meer is dan Gucci sokken en Prada petjes. Tot die tijd vergok ik hun salaris, dragen ze een jutezak en regenlaarzen naar school en sla ik de feestdagen over. Zo creëer ik een individu dat blij is met de kleine dingen in het leven, zoals een glas water. Nee hoor, geintje. Voordat ik straks een leger schoolpleinmoeders over me heen krijg. Het draait allemaal om een gezonde balans, dus ook als het om pubers en geld gaat.

Tot volgende week!

Michel.